hiç gelmeyecek birisini özlemek

çaresizliktir. köşeye sıkışmışlığın ta kendisidir.

yavaş yavaş çürütür insanı, arta kalansa ölü bir ruh olur.

küfredilesi durumdur.

o gemi gelmeyecek kaptan yak limanı

yüksek lisans yaptığım durumdur.

(bkz: saudade) bu işte tam olarak ben demektir.

mustafa kemal atatürk.

--- spoiler --- yoo niye gelmesinki gelicem dedi, gelmiycem dese beklemezdim ama gelicem dedi. mesela daha önce biri bana gelmiycem dedi, onu hiç beklemiyom mesela ama babam gelicem dedi. babam beni burdan gelip alacak sonda biz gidicez. biliyon mu iskender abi? --- spoiler ---

ahbe kardeşim ne yazsam ne söylesem de döksem içimi. ben seni sevemem demesine rağmen uğraştım didindim. ama olmuyo. bazılarına sevgi ağır geliyo.,,,,sevmeyin

kız kardeşim. aylar öncesinde kaybettiğim küçük meleğim. sen gelmesende meleğim, ne kimse boşluğunu doldurur ne de ben yerine birini koyarım. çok özledim küçük tavşanımı. :) ablasının güzeli, sen gelemesende ben geleceğim. elbet görüşeceğiz, o günü bekleyeceğim. :)

yinede özlüyor insan hiç nefesini boşuna yorma nesini özlüyorum neyi özlüyorum bilmiyorum ki özlüyorum işte hani her hafta halı saha maçında yenilip ertesi hafta yine o maça çıkmaya benziyor benimkisi ben ya oyunun kendisini seviyorum yada maçı kaybetmeye o kadar çok alışmışım ki koymuyor artık. (bkz: murat cemcir)

gelme ihtimaline olan inancımızı sevmemizdendir özlem, höh ne kurdum be

bu yüzden hep beni seven insanlara özlenecek kadar uzakta olmamaya çalışırım. birisinin bana özledim demesi, bir yandan özlettiğim için canımı sıkar. sizi seven insanlara 'özledim' diyecek kadar uzak olmayın.

hiç gelmeyecek değil de gelemeyecek birisi. şanslı günümdeysem rüyama gelir o kadar, dahası yok.

özlenecek kisiyi secemediginden gelmeyeceginide bilsen özlersin.

ben senin beni sevebilme ihtimalini sevdim gibi bir şey galiba bu da

işler güçlerde dedıklerı gıbı ya ben oyunun kendısını sevıyorum yada kaybetmeye o kadar alısmısım kı koymuyor yanı bız özlemeye alıstık gelse de gelmese de farketmez

bekliyorum öyle bir hava da gel ki, vazgeçmek mümkün olmasın

sesini özledim gülüşünü bana bakışlarını laf sokuşlarını herşeyini özledim. gelir mi. gelmez o yüzden sadece her gece kendimi yiyip bitiriyorum

bugda kalmak gibi bi şey. gelmeyeceğini,sevmeyecegini biliyosun ama salak yanın hâlâ umut ediyor. onunla ilgili yaşanmamış ve muhtemelen yaşanmayacak olan konuşmaları anıları kafanda canlandırıp duruyorsun işin kötüsü bunları yaparken mutlu da oluyorsun. ve o hiç gelmiyor

şuan yaptığım eylem,bana iki günde bir sigara aldırtıyor,gözümden yaş aktırıyor ama vazgeçmiyorum,benim olmadı ama özlüyorum,hüzün

54 gündür yaptığım bir eylem. ilk defa aşık oldum demiştim. ünide farklı şehirler olunca yapamadı ayrıldık. hiç gelmeyeceğini biliyorum ama özlüyorum ve sanırım uzun bir süre devam edecek bu özlem

bi nevi ölüm aslında var ama yok. ha birde özlendiğini biliyorsa hiçbir tepki yoksa daha kötü her gün ölüp her gün gömülmek gibi gidemiyorsun yanına sesini duysam oda olur diyorsun ona izin vermiyor arada bir nasıl olduğunu bileyim diyorsun ona da izin vermiyor çaresiz kalıyorsun her saniye ölüyorsun görmüyor kalbine dokunmak istiyorsun izin vermiyor adına çığlıklar atıyorsun duymuyor zaten bir tekte seni duymuyor tek sana sağır oluyor

düşününce alınan nefesin yetmeyişi...

hiç olmayan birisini beklediniz mi hiç?

gecenin 3ünde dolmuş beklemeye benzer. çaresizliğin eş anlamlısı.

ilk ateş yüreğe değdiği günden beri yaptığım şey bir kaç yıl oluyor geçer dedim geçmedi altı aydır sesini duymuyorum yüzünü görmüyorum unutamadım ama alıştım şimdi sevgilisi var insanın içinde bir umut oluyor illaki ama her sabah aynı hayal kırıklığını yaşamaktan sıkıldım bazen sokakta çiftleri görüyorum çok kızıyorum biz neden böyle olamadık ne engel vardı en büyük pişmanlığımda onunla hiç yaşamamış olduklarım mesela ben hiç kimseye seni seviyorum demedim daha önce, ilk o olsun isterdim ama olmadı şimdi alışmışken yokluğuna onu düşünüp bir sigara daha yakmaya gidiyorum

ulan unutmamız lazım ne diye özlüyoruz

her nefes alışımız bir gün son bulacak o yüzden siz gideni değil giden size geri dönmeyi beklesin siz keyfinize bakın

çok zor. biliyorsun hiç gelmeyecek toprak altından çıkmayacak eski günler yaşanmayacak. bunun acısıyla yaşıyorsun ama. çok zor bişey

anca özleriz zaten ötesi yok

bir zamandan sonra ne kadar vakit geçtiğini bile unutuyorsun. ne zamandan beri onu bekliyorum diye soruyorsun ama bu sorunun cevabını sende bilmiyorsun .o kadar uzun zaman geçiyorki onu çaresizce beklemek, gelmeyeceğini bildiğin birini beklemek zaman kavramını yitirmene sebep oluyor. yine de beklemekten vazgeçiyor muyum? hatta şöyle diyeyim beklemekten bir an bile vazgeçilmiyor. umut yok ama yinede umut ediyorsun işte..burnunun direği sızlıyor özlemden..sesini özlüyorsun,nasıl olduğu merak ediyorsun .ama o gelmiyor..

"gelmeyecek sevgiliyi beklemek inan ölüm gibi dünya unutursa dönmeyi, rüzgar unutursa esmeyi ben unutmam seni sevmeyi"

zordur ama güzeldir gelmeyeceğini bildiğin için usul usul yaşarsın bekleyişini bir süre sonra beklemeyi sevmeye başlarsın zaten. onu beklemeyi seversin.

aşık olduğunun gelme ihtimali var da ellerinle toprağın altına koyduğunun gelme ihtimali yok. bu özlemin acının tarifi yok.

önceleri çok zor çok ağır geliyor, dayanamam sanıyosun ama dayanıyosun. önce yokluğuna alışıyorsun sonra onu özlemeye. hatta bi süre onu özlemek dünyanın en güzel şeyi sanıyosun. sonra tekrar zorlanmaya başlıyosun. gizliden aramak fake hesaplar falan gibi eylemlere başvuruyosun. sonraki evrede alışmaya başlıyosun. işte bu en kötüsü. yokluğunu kabullenmiş oluyorsun bi nevi. ömrümün sonuna kadar özlemek zorunda olcam diye düşünüyosun. baktığın her şeyde onu görüyosun dağ taş onu hatırlatır oluyor. bunlar ilk zamanlarda can yaksa da zamanla ona da alışıyosun. sonra azalıyor, azalıyor, bitmiyor ama dayanılacak düzeye geliyor. vel hasıl kelam gerçekten sevdiysen, yürekten sevdiysen ne olursa olsun, ne kadar zaman geçerse geçsin özlem de sevgi de bitmiyor. ki zaten bitsin de istemiyor insan.

tam 1.5 yıl bekledim böyle birini. karşılıksız, çıkarsız. hiç sevmemiş olmasına, o kadar yakından ve arada uçurum olmasına rağmen. belki olur diye küçücük bir umutla 545 gün bekledim. ama bir süre sonra artık onu değil de onu beklemeyi sevdiğimi farkedince bende vazgeçtim. yenik zaferimin kısa hikayesi budur sözlük. gelmeyeceğini bildiğiniz insanı beklemeyin gençliğinizin başkasının ellerinde çürümesine izin vermeyin arkadaşlar çünkü vazgeçseniz bile benim gibi elinizde sadece 'yenik' zaferler kalıyor

unutuyorum yavaş yavaş. mesela sesini hatırlayamıyorum artık, yüz hatlarını eskisi kadar getiremiyorum gözümün önüne ve ben unuttuğum kadar özlüyorum.

13 senedir gelmedi bu saatten sonra hiç gelmez derim kendi kendime ama yine de beklerim işte.

aslında her birimiz onu yapıyoruz gelmeyecek birini özlemek sevginin en güzel halidir en saf ve en yoğun anıdır

4 yıl oldu beni terkedip gideli. evlenmiş. şimdi çıksa gelse dese ki diyego boşandım öldüm bittim çok kötü durumdayım. beter ol deyip döner gider miyim yoksa koşup sarılır mıyım? başkalarının yanında bana sorsanız derim ki ölsün bitsin beter olsun ama kendime bu soruyu sorduğumda cevabım ulan çok özledim be ne olursa olsun keşke gelse oluyor.

metro olmayan bir şehirde metroda karşılaşma ihtimalini sevmek

ben uzaktan da özlerim.

alex :(

kusmak gibi bişi, hiç durmadan kusmak.. hani artık çıkartıcak bişey kalmazda boşa böğürürsün ya, her gün, her saat, her saniye böğürmek...

öğreneceksiniz.

6 yıl bekledim tam vazgectim kendime farklı bir hayat kurdum geldi. artık ben vazgeçtim bekleme sırası onda.

boğazda düğüm

çaresizliği böyle ta iliklerinde hissetmektir.

3 senelik eski sevgilimle 1.5 senedir hala ihtiraslı bir dönemde olmamıza ve kendisi ile ayrıldıktan sonra tek bir ilişki bile yaşamamış olmama rağmen o benden sonra 2 sevgili değiştirdi ve şuan erasmusla yurt dışında öğrenim görüyor. ve hala aşığım, ve hala sevebiliyorum. biri ya kalbime sıksın yada kafamı siksin.